MAY HALAGA DIN ANG PERA

May 19th, 2009 by jdayao

MAY HALAGA DIN ANG PERA

dati galit na galit ako sa mga taong kuripot.,

yung mga taong parang sinasamba ang pera.

mga taong kulang na lang ilibre mo na

para lang mayaya mong kumain sa masarap na kainan.

manood sa sinehan, at gumimik paminsan-minsan.

yung tipong ayaw talagang mabawasan kahit piso

ang sahod na pinag-paguran,

tipong makikipag away pa sa driver ng dyip

kapag kulang ang isinukli sa kanya

miski isang barya,..,.

kumukunot ang noo ko pag may ganyang sitwasyon

kahit na alam kong may punto naman talaga

ang pasahero.

masasabi kong hindi ako tulad nila

sa tingin ko nga nabibilang ako

sa klase ng tao na tinatawag nilang

“galit sa pera” isang tao na ayaw patagalin

ang hawak na pera sa kamay.

basta meron, hala sige gasta.,.,

naisip ko nga ung isang kasamahan ko sa trabaho

kinukumbinse ko kasi siya na bumili ng isang bagay

na kung tutuusin kayang kaya nya naman bilhin

pero isa lang ang sinabi nya sa akin

na hindi nya daw kailangan ung bagay na yun

pagkat ang perang naitabi nya

ay paghahanda daw para sa bukas

“BUKAS” na itinanong ko sa sarili ko

kung bat hindi ko naiisip

bukas na kailangan ay pinaghahandaan ko rin

naawa ako bigla sa sarili ko

dahil wala pa akong nararating

wala pang nagawa at naipon

na pwede ko sanang ipagmalaki

nakakainggit sila dahil

hindi ko sila katulad

hindi ako isang super hero

na may kapangyarihan

sa paghawak ng pera

iba nga siguro ang kuripot sa matipid

iba ang madamot sa marunong humawak ng pera

sa masinop, sa marunong maghanda at magtabi

ng para bukas

siguro kung natuto lang akong magtipid

at gumasta ng pera ng ayon sa pangangailangan lang

siguro may ipon na din ako ngayon

may nakalaan na para sa kinabukasan ko

at magiging pamilya ko

kaso ang nakakalungkot isipin

sa ngayon

marami akong ipon

at nakakahiya mang aminin

“ipon na utang”

give and take lang kaso parang LUGI tayo

April 28th, 2009 by jdayao

Sabi sa libro na nabasa ko mula kay erros atalia. patungkol sa isang pobreng manggagawa sa kanyang pinapasukan na kumpanya.
“Kailangan nila AKO para lalo SILANG yumaman,
Kailangan KO naman SILA para may mailaman sa tiyan,
Kapag wala SILA madami KAMING mag-uulam ng asin,
Pero kapag wala KAMI madami silang ipapalit sa AMIN”

napa-isip ako.,.,.,.,., ummmhhhhh., yan ang katotohanan ng BUHAY
>jun dayao

ang NOYPI 040309

ang pinoy, di mo alam kung maaawa ka o kamumuhian mo sila.,

di mo alam kung nananadya o sadyang nangangailangan lang.,

Sa bawat pulubing pilipino na nakikita ko sa kalsada,

sa mga over pass, mga squatter,

naiisip ko maswerte pa pala ako

at mayroon akong disenteng tirahan

pero sa mga pagkakataon na nagugulangan ka ng mga taong ito

at maranasan mong lokohin nila

mapapaisip ka talaga

kung dapat ba silang pagkatiwalaan at kaawaan,.

sa tagal ng pagtira ko dito sa maynila,.

ang daming beses ko ng nagbigay ng limos

sa mga pulubi na pagtalikod mo nagkaka-kara cruz na,

ang daming beses ko na din maswertihan

ng mga lintik na holdaper at mga mandurukot.

Sa totoo lang naisipan kong isulat ito

dahil naisahan na naman ulit ako ng holdaper kahapon 

April 2, 2009 di ko alam kung extension pa yun ng april fools day., o talagang buwenas lang ako

at lapitin ng mga masasamang loob.

Naisip ko nga eh kung naliliitan ba sila sa akin?

o mukha ba akong mahina?

mayabang, o mukha ba akong mayaman?

pero hindi naman.

bakit kaya lagi na lang akong biktima?

Namigay lang naman ako ng telepono kahapon.

ung tipong pinag-ipunan

at pinagpaguran para lang mabili,

sa kanila lang pala mapupunta.

Nakakasama ng loob

kung bakit ganito sa pilipinas

na bakit ganyan ang karamihan ng pinoy.

Sa tingin ko di naman sapat na dahilan

ung pagiging mahirap para gawin un,

hindi sapat na rason

ung sabihing dala ng pangangailangan,

na sabihing mas gusto kong gawin ito

kesa naman mamatay sa gutom ang pamilya ko.

Kahit papano naman siguro

madami pa ding paraan para kumita ng pera

sa marangal na paraan,

ung hindi kailangan manlamang sa kapwa mo,

lalo na sa kapwa pilipino

na katulad lang din na naghihirap sa buhay.

Natatawa na lang ako minsan

sa sinasabi ng mga kaibigan ko

na nagtatrabaho sa ibang bansa

na “kahit iwan mo ang gamit mo sa park,

at huwag mong bantayan

hindi ito mawawala”

at pag ang gamit mo eh nawala

isa lang ang ibig sabihin nun

PILIPINO lang din ang kumuha”

nakakatawa pero sa totoo lang

nakakalungkot na gnun ang mga pilipino.

Kailan kaya magiging gnun sa pilipinas?

ung hindi ka matatakot na umuwi

kahit gabing gabi na,

ung hindi mo na kailangan pumili ng mga jeep,

bus, o taxi na sasakyan,

ung mawawala ung takot mo

kahit saan ka magpunta.

Ang tanong eh,

mangyayari pa kaya un?

sana,. pero duda ako parang MALABO.

ang kwento ng buhay 020709

napakasarap mabuhay kahit mahirap ok lang,.

tuloy tuloy pa din.,

may bukas pa naman na darating.,

konting tyaga lang,

konting tiis

makakaraos din,.

minsan naiisip ko na sumuko

pero dapat di tayo ganun

dahil hindi pwede,

dahil kahit anong gawin natin

kailangan natin harapin ang buhay.,

kailangan natin makipagsapalaran.,

pano natin matitikman ang tagumpay

kung hindi natin paghihirapan,

siguro nga ganun talaga

dahil hindi nman lahat tyo pinanganak ng mayaman.,

dapat kahit hirap na hirap na

matuto pa din tayo na magisip ng positibo.,

ung sige parin ng sige.,

Kailangan nating planuhin ang buhay natin

dahil mismong sarili lang natin

ang gumuguhit sa kapalaran natin.,

alam ko minsan may swerte

pero hindi tayo dapat umasa sa swerte

dahil kailangan natin dumiskarte,.

So mga kaibigan ko konting tiyaga lang tayo.,
magakakroon din tyo ng nilaga balang araw., hehehehe ^_^